Rozdział 27

-Pójdę z tobą i ci pomogę wziąć te rzeczy. - powiedział Matt również wysiadając z auta pod domem blondyna.

-Mogę sobie poradzić sam. - westchnął chłopak wyciągając kluczę z kieszeni.

Razem z Mattem Luke przyjechał do swojego starego domu zabrać wszystkie jego rzeczy, żeby przewieźć je do nowego mieszkania. Luke miał się tam wprowadzić za równy tydzień, więc musiał się w końcu za to zabrać.

-Będzie pięć razy szybciej, z resztą Layla na nas czeka na miejscu. Sama w tym mieszkaniu, z tymi wszystkimi facetami, którzy kładą tam teraz panele. - powiedział sugestywnie, na co Luke od razu przyspieszył swoje ruchy.

-Dobra, chodźmy szybciej. - odpowiedział zdenerwowany, na co Matt się zaśmiał.

Luke chciał odkluczyć drzwi, jednak zorientował się że są otwarte, co oznacza że jest ktoś w domu. Westchnął tylko i skinął do Matta głową, otwierając drzwi. Wszedł do pomieszczenia i od razu zobaczył swojego ojca na korytarzu.

-Co ty tutaj robisz? - zapytał zdziwiony.

-Przyjechaliśmy po moje rzeczy. - powiedział i wyminął ojca chcąc udać się na schody, jednak poczuł ucisk na swoim ramieniu.

-Nie zabierzesz stąd swoich rzeczy. Nawet nie masz gdzie się podziać, przyjdziesz do nas z podkulonym ogonem. - mówił potrząsając mocno ramieniem chłopaka, na co on syknął cicho.

-Odczep się ode mnie. - powiedział i o mały włos nie zostałby uderzony w twarz, gdyby nie głos Matta.

-Tylko go tknij do pójdę na policje i osobiście wpakuje cię do pierdla za bicie i znęcanie się nad synem. - warknął groźnie Matt podchodząc do niego. Luke wyrwał się z uścisku ojca i pobiegł prosto do swojego pokoju. Przez chwilę wpatrywał się w otoczenie przypominając sobie wszystkie chwilę które tutaj spędził. Minęło sporo czasu od kiedy tutaj był, jednak teraz nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Sięgnął po torbę i zaczął wrzucać do niej wszystkie pozostałe ubrania. Kiedy to zrobił, znalazł jakieś kartony na dnie szafy i pakował do nich wszystko, co jego. Stare bilety z koncertów, książki, gry komputerowe po prostu wszystko co należało do niego.

-Pomogę ci. - powiedział Matt wchodząc do pomieszczenia i zabierając się za pakowanie. Po chwili otworzył również szufladę, z zamiarem wyciągnięcia różnych rzeczy. - Mogę?

-Jasne. -powiedział blondyn i sam zaczął ściągać plakaty ze ścian, pakując je również do wielkiego pudła.

Po około 30 minutach wszystko było już zapakowane to samochodu, a chłopak zmęczony zajął miejsce na przednim siedzeniu.

-A gdzie jest ojciec?

-Stchórzył i zwiał. Powiedział tylko, że nie chce widzieć żadnej twojej rzeczy. Przykro mi.

-Jest okej. - skinął tylko głową blondyn, chociaż tak naprawdę było mu trochę przykro. – Dobra, jedźmy już.

-Ktoś tu jest niecierpliwy.

-Moja dziewczyna została sama w mieszkaniu z trzema młodymi facetami. To chyba oczywiste.

-Przecież ja nic nie mówię. - zaśmiał się Matt. - Chociaż wydaje mi się, że jesteście bliżej ze sobą i jakoś tak inaczej się zachowujecie... wokół siebie. - uśmiechnął się Matt ukradkiem patrząc na Luke'a, który z uśmiechem spuścił głowę. - Wiedziałem.

-Zamknij się. - zaśmiał się Luke i pokręcił nieporadnie głową.

-Dobra, nie wnikam w wasze życie seksualne.

-Musiałeś użyć tego słowa prawda?

-Chciałem cię zawstydzić.

-Nie wyszło za bardzo. - uśmiechnął się sztucznie blondyn.

-Cholera. Dobra, co masz tam do roboty jeszcze?

-Ogólnie to jest prawie wszystko zrobione. Panele położone, ściany pomalowane, kuchni nie tykaliśmy bo była idealna. Meble mają przywieźć dzisiaj po południu. Wiem, że nie będziesz mógł nam pomóc bo skończył ci się urlop i pracujesz na drugą zmianę, ale rozmawiałem z Ashtonem i on mi pomoże. Powiedział, że weźmie jeszcze swoich kolegów i mi pomogą.

-Okej, to dobrze. Jutro przyjadę i jestem waszym kierowcą tak? Słyszałem, że jedziecie z Laylą jeszcze na zakupy, żeby kupić różne pierdołki, półeczki, lampy, firanki i takie różne bzdury które kobiety kochają.

-Tak, chce żeby miała swój wkład w to wszystko i czuła się tam swobodnie.

-Genialnie to wszystko wymyśliłeś. Jestem z ciebie dumny. - powiedział poważnie Matt nawiązując ogólnie do wszystkiego, co blondyn już osiągnął.

*

- A tak w ogóle to jak tam wizyta w domu? - zapytała Layla, kiedy Luke oglądał całe mieszkanie stąpając po nowych panelach i wdychając zapach farb. Był z siebie dumny, a myśl że było to jego własne mieszkanie, sprawiała że był szczęśliwy.

-Była bardzo dynamiczna i szybka.

-Widziałeś się z kimś?

-Tak, ojciec był w domu ale nie mówmy o tym draniu. - uśmiechnął się blado, a ona w podskokach przybiegła do niego i przytuliła się.

-Jak się czujesz we własnym mieszkaniu? - zapytała unosząc głowę, żeby na niego spojrzeć.

-Cudownie. - ponownie się uśmiechnął i pocałował ją w czoło, odgarniając włosy z jej twarzy.

Matt miał rację, faktycznie zachowywali się trochę inaczej w swoim towarzystwie, po tamtej nocy. Ale w dobrym tego słowa znaczeniu, tak jakby nie mieli już przed sobą żadnych tajemnic, znali się najlepiej na świecie i kochali jeszcze mocniej.

-To pewnie Ashton z kolegami. - powiedział Luke słysząc dzwonek do drzwi. - Dziwne uczucie, jak ktoś przychodzi do mnie, do mojego mieszkania. - zaśmiał się, a Layla pokręciła tylko nieporadnie głową. Podszedł do drzwi i po chwili wpuścił chłopaków to środka.

-Cześć. - powiedział od razu uśmiechnięty Ashton. - My się znamy, ale to jest Michael i Calum.

-Cześć, jestem Luke. - uśmiechnął się blondyn wyciągając do nich dłoń, którą serdecznie uścisnęli.

-A ta pani to kto? - zapytał Ash, kiedy weszli do salonu.

-Jestem Layla. - powiedziała odważnie wyciągając do nich dłoń, a oni również się przedstawili.

-Ja nie mogę, moje mieszkanie przy twoim teraz to była rudera.

-Serio Ash, nie wiem jak mogłeś w nim mieszkać. Było staromodne. - odezwał się Calum, opierając się o blat w kuchni, który był jednym z niewielu mebli w mieszkaniu.

-Ja lubię starocie.

-Masz różowe włosy. - powiedziała zafascynowana Layla podchodząc do Michaela. Luke zaśmiał się, bo zachowywała się dosłownie jak małe dziecko które zobaczyło tęcze.

-Tak mam. Kocham je farbować.

-A mogę dotknąć? Luke, one wyglądają jak wata cukrowa!

-Boże...- westchnął blondyn podchodząc do niej i objął ją od tyłu, splatając ręce na jej brzuchu. - A powiedz mi kiedyś, że jestem dziecinny.

-Może ten smród farby jej zaszkodził? - zapytał Calum próbując zamaskować śmiech.

-Możliwe, że tak ale okna mają pootwierane.

-Przygotuj się Layla, że jak kiedyś się spotkamy to on będzie miał inny kolor włosów, jestem pewny. - powiedział ponownie Cal. - A tak w ogóle to o której mają przywieźć te meble?

-Myślę, że jakoś za dziesięć minut. Myśl, że trzeba będzie je wszystkie skręcać mnie zabija. - odpowiedział Luke stając obok chłopaków. Rozmawiali jeszcze chwilę o tym, jak przebiegał remont dopóki nie usłyszeli dzwonka do drzwi.

-To do pracy.

*

-Dobra, teraz błagam o jakąś pizze i piwo! - krzyknął Michael siadając w kuchni na krześle, która swoją drogą była już prawie wyposażona. Przynajmniej było na czym usiąść.

-Ja tak samo! Nie ruszę się stąd dopóki czegoś nie zjem. - powiedział Calum zajmując miejsce obok Michael'a.

-Możemy się zrzucić na pizze. - zaproponował Ash, jednak Luke od razu zaprzeczył.

-Dajcie spokój, już zamawiam pizze, a piwo mam w lodówce więc jak chcecie to sobie weźcie. - powiedział Luke przykładając telefon do ucha, w celu zamówienia pizzy.

-Okej, dosłownie nie czuje palców od tych gównianych śrubek. Noż ile ich kur- Ała!

-Michael, nie przeklinaj ty chuliganie. - zganił go Ashton zezując na dziewczynę, która siedziała koło nich i śmiała się z tego co mówili.

-Sorry, na co dzień taki nie jestem. - chciał się zreflektować, jednak gdy Calum dodał swoje ,,jasne" wiedział, że za późno.

-Dobra, pizza będzie za jakąś chwilę. - powiedział Luke sięgając po piwo i przy okazji obejmując dziewczynę. -I jak ci się podoba? - zapytał jej.

-Bardzo mi się podoba i zazdroszczę ci bo moje łóżko nie jest tak wygodne jak twoje. - powiedziała wydymając wargi jak mała dziewczynka.

-To poproś rodziców, żeby ci kupili inne. - powiedział Michael bawiąc się otwieraczem do butelek, kiedy przy stole zapanowała cisza. Ten podniósł lekko głowę, ale widząc spojrzenie Ashtona i Caluma na sobie miał ochotę skoczyć z mostu, ewentualnie z tego okna. - O mój pieprzony boże. Przepraszam.

-Jest okej. - zaśmiała się Layla widząc jak bardzo zawstydzony teraz był.

-O mój boże i ja z nim żyję. - westchnął Calum, kręcąc nieporadnie głową.

-Przecież nic się takiego nie stało hej. Spotykałam się z o wiele gorszymi rzeczami, uwierzcie mi. Szkoła to nie jest dobre miejsce dla sierot. - zaśmiała się cicho. Naprawdę nie była zła na Michaela tym bardziej, że był on strasznie sympatyczny, może trochę zwariowany ale na pewno go polubiła.

-Nie nazywaj się tak słońce. - powiedział lekko przygnębiony Luke całując ją w czoło.

-To nie jest nic złego. Jestem sierotą i to jest okej przecież. Mogłam mieć gorzej. Nie którzy nie mają rodziców, ale mogłam też nie mieć nogi czy ręki. Każdy coś traci. Ale to nie jest powód do narzekania. - powiedziała uśmiechając się blado.

-Jesteś fajna. Lubię cię. - powiedział Calum uśmiechając się do niej.

-Nie znam was za bardzo, ale też was lubię. - zaśmiała się przytulając do swojego chłopaka, jednak po chwili musiał on wstać otworzyć drzwi chłopakowi z pizzą. Po chwili wrócił do pomieszczenia i położył pudełka na stole.

-Sorry, że się tak rzucamy jakbyśmy nigdy nic nie jedli, ale umieramy z głodu. - powiedział Calum sięgając po kawałek.

-Spoko, należy wam się.

-Daj spokój. - powiedział Ashton. - W życiu byś tego sam nie zrobił, ewentualnie z Laylą. Zajęłoby wam to bóg wie ile czasu.

-Ale i tak dziękuję.

-Spoko. - odpowiedzieli z pełnymi ustami.

-Layla mam dla ciebie colę. - powiedział Luke podając jej butelkę.

-Chłopie powinieneś ją winem częstować. - zaśmiał się Calum.

-Nie piję alkoholu. - powiedziała skupiając się na tym, żeby nic z jej kawałka pizzy nie spadło na ubrania.

-Okeeeeej. - powiedział Calum.

Layla zauważyła, że nie ma z nimi Michaela, który przez cały czas siedział cicho, jednak teraz nawet nie było go w pomieszczeniu.

-Gdzie jest Michael? - zapytała ciekawa, patrząc na nich.

-Chyba na balkonie. - powiedział Ashton. Dziewczyna tylko kiwnęła głową i wstała z miejsca. - Ja też pójdę się przewietrzyć. Zapach tych farb mnie mdli trochę. - uśmiechnęła się i skierowała na balkon.

-Wszystko w porządku? - zapytała kładąc dłoń na ramieniu Michaela na co on podskoczył wystraszony.

-Tak, wystraszyłaś mnie. - odpowiedział i zaciągnął się do połowy wypalonym papierosem.

-Palisz? - zadała kolejne pytanie zdziwiona. Stwierdziła że papieros nie pasuje do jego różowych włosów.

-Taaaaak, tylko jak się serio denerwuję albo stresuje. - zaśmiał się nerwowo.

-A coś się stało takiego? - dociekała, jednak Michael tylko pokręcił przecząco głową trzymając wciąż papierosa w ustach.

-Nie, jest okej. Lepiej wracajmy do środka, chłodno już jest.

-Cóż się dziwić, nawet w Sydney zdarzają się takie noce. - uśmiechnęła się.

-Layla... słuchaj, serio przepraszam za tamto.

-Przecież mówiłam, że nic się nie stało.

-Ale głupio się z tym czuję. Ashton wspominał coś o tym, ale jak zwykle zapomniałem.

-Nie zadręczaj się. Jeżeli mam być z tobą szczera to w szkole moja wychowawczyni zapomniała, że jestem z domu dziecka i przy całej klasie nawrzeszczała na mnie, że moich rodziców nie było na zebraniu. - zaśmiała się smutno.

-O boże to okropne! - oburzył się Michael tak głośno, że nawet chłopcy siedzący w mieszkaniu odwrócili się w stronę drzwi balkonowych.

-Ale prawdziwe. nie obwiniaj się i chodźmy jeszcze po pizze bo nam wszystko zjedzą. - powiedziała łapiąc go za dłoń i pociągnęła go do środka.

-Lubię cię. - powiedział tylko, a ona uśmiechnęła się i podbiegła do Luke'a żeby się do niego przytulić.

*

-Chłopcy są naprawdę bardzo mili. - uśmiechnęła się do Luke’a rozpinając swoją koszulę w kratkę.

-Wiem, są sympatyczni i chyba przez całe życie się tyle nie śmiałem, co dzisiaj. - odpowiedział chłopak ściągając swoją koszulkę.

-Może się z nimi zaprzyjaźnisz?

-Jak już to zaprzyjaźnimy. Możliwe, że tak będzie ale teraz chce się pozbyć tej farby z siebie.

Luke stwierdził, że musi poprawić prace ,,fachowców" bo ściana w pokoju gościnnym nie była pomalowana dokładnie. Oczywiście idzie za tym to, że razem z Laylą urządzili sobie małą bitwę w wyniku czego są cali umazani fioletową farbą.

-Możemy wziąć razem kąpiel? - zapytał z nadzieją w głosie, kiedy stali w łazience a wanna była już prawie cała napełniona wodą i pianą. - Wanna jest naprawdę duża.

-Okej. - odpowiedziała dziewczyna ściągając swoje spodnie, na co Luke wytrzeszczył oczy.

-Co? Tak po prostu się zgadzasz? - zapytał z uśmiechem, a Layla tylko skinęła głową.

-Ale ja wchodzę pierwsza, dwa osobne końce wanny. - uśmiechnęła się szeroko. - Odwróć się.

-Ugh, jesteś wredna dla mnie dziś. - powiedział blondyn, jednak posłusznie się odwrócił i zasłonił dłonią oczy.

Po chwili odwrócił się i zrzucił z siebie ubrania, dołączając do dziewczyny.

-Masz farbę nawet na włosach. - zaśmiała się sięgając dłonią do włosów chłopaka.

-Ciekawe czyja to wina.

-Nie moja! - krzyknęła ze śmiechem i zagarnęła dłonią pianę do siebie.

-Oczywiście że nie... - powiedział pod nosem, na co Layla go tylko ochlapała.

-Okej, teraz to sobie przeskrobałaś. - powiedział przygryzając wargę i łapiąc ją za rękę przyciągnął do siebie.

-Luke! Puść mnie! - pisnęła kiedy chłopak wciągnął ją na swoje kolana, przez co od razu się zarumieniła. - Pełno wody jest naokoło.

-Posprząta się. - mruknął i pocałował ją przeciągle w usta. - Co ty tam takiego robiłaś na tym balkonie z Michaelem? - zapytał nie przestając jej całować.

-Rozmawiałam z nim...

-A o czym?

-Luke przestań. - powiedziała i odepchnęła go lekko od siebie. Widząc jego urażoną minę pstryknęła go lekko w nos i zaśmiała się. - Miał straszne poczucie winy.

-Tak, widziałem. Ale potem chyba było okej?

-Tak, powiedziałam mu żeby się nie przejmował i takie tam. - powiedziała kładąc głowę na brzegu wanny, odprężając się w ramionach Luke'a. Chłopak sięgnął po jej dłoń i zaczął bawić się jej palcami.

-Możemy o czymś porozmawiać? - zapytał nieco zdenerwowany.

-Yhym. - mruknęła z uśmiechem bawiąc się jego wilgotnymi włosami.

-Jak się czujesz?

-Dobrze. Czemu o to pytasz? - zaśmiała się.

-No bo wiesz... to był twój pierwszy raz. - powiedział, a Layla zarumieniła się i schowała twarz w zagłębieniu jego szyi.

-Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Tak na marginesie, twój nie był?

-Nie... z moją byłą dziewczyną się trochę pospieszyliśmy. - powiedział cicho. - Ale dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, że to było głupie. Nic nie czułem wtedy.

-A teraz? - zapytała cicho składając pocałunek na jego szyi.

-Teraz czułem, że to było odpowiednie. Najwspanialsza noc w całym moim życiu. - powiedział nieco rozmarzonym głosem, wspominając pamiętną noc sprzed trzech dni. – Zaufałaś mi i to był dla mnie zaszczyt. - dokończył całując ją w czoło.

-Kocham cię najmocniej na świecie i nikt nie byłby bardziej odpowiednim kandydatem żeby zabrać moją cnotę. - zaśmiała się cicho.

-Na pewno wyobrażałaś sobie to inaczej. Płatki róż, romantyczna muzyka...

-Nieprawda. Najważniejsze dla mnie było to, żeby zrobić to z osobą która mnie kocha i mnie nie zrani. A ja wiem, że ty mnie nie zranisz. Ale jesteś słodki, że o to pytasz. - uśmiechnęła się do niego i pocałowała w policzek.

-Nie uważasz, że trochę się pospieszyliśmy?

-Nie, a ty? To znaczy… sypianie z kimś po tak krótkiej znajomości mogłoby być głupie, gdyby nie fakt że to było z miłości.

-Dlatego nie lubię myśleć o tym że uprawialiśmy seks. - powiedział patrząc na nią, a ona zmarszczyła brwi w niezrozumieniu. - Wolę myśleć, że uprawialiśmy miłość.

-Boże jesteś jeszcze bardziej kochany i słodki niż wcześniej. - uśmiechnęła się i pocałowała go delikatnie.

-Wtedy też byłem słodki? - zapytał z lekkim oburzeniem.

-Tak, byłeś. Cały czas się pytałeś czy wszystko w porządku i byłeś taki wspaniały bo się o mnie martwiłeś awww. - odpowiedziała łapiąc za jego policzki, tak jak babcia to robi wnukowi.

-Dobra przestań już. - zaśmiał się odpychając jej dłonie.

-Okej, a teraz możemy już wyjść z wody bo jest zimna? - uśmiechnęła się do niego co on odwzajemnił i skinął lekko głową.

*

-Nie jest ci zimno? - zapytał Luke kładąc się obok Layli na materacu, który znajdował się w salonie. Niestety nie mogli spać na łóżku bo sypialnia i pokój gościnny nie były jeszcze gotowe, wszędzie unosił się kurz i stwierdzili, że nie będą tam spali.

-Trochę chłodno, ale nie możemy zamknąć okien. Przykryjemy się kołdrą i po sprawie. - uśmiechnęła się do niego. - Mam nadzieję, że bez nutelli się tutaj nie pakujesz.

-Oczywiście, że mam nutelle. - zaśmiał się wchodząc pod kołdrę. - Ale tylko jedną łyżeczkę.

-Powiedzmy, że to zdzierżę. Chodź do mnie bo chce się przytulić.

-Ostatnio nabrała jakiejś większej ochoty na przytulanie. - zaśmiał się, jednak objął ją szczelnie ramionami.

-Czy ty masz na myśli coś konkretnego?

-Nieeeee, skądże. - znowu się zaśmiał całując ją we włosy.

-Jesteś taki cieplutki jak taki kaloryferek albo ciepły misio.

-A ty jesteś słodziutka.

-Tak bardzo jak ta nutella? - zapytała i wpakowała mu łyżeczkę nutelli do ust.

-Bardziej.

-Oh okej. Skoro tak mówisz. - zaśmiała się i położyła głowę na jego klatce piersiowej.

-Kim chciałabyś być w przyszłości? - zapytał z ciekawością.

-Nie mam pojęcia... Psychologiem chyba, ale uwielbiam też pisać...

-Na psychologa się zdecydowanie nadajesz, a na pisarkę... piszesz coś?

-Może... - uśmiechnęła się wtulając w jego koszulkę.

-O mój boże, a będę mógł to przeczytać ? - zapytał podekscytowany, jednak Layla tylko pokręciła głową.

-Raczej nie... może kiedyś, w dalekiej dalekiej przyszłości.

-Okej...

- Jak się czujesz spędzając pierwszą noc w swoim własnym mieszkaniu?

-Co najmniej fantastycznie. - uśmiechnął się przymykając oczy. - Bo jesteś tutaj ze mną. Co to by była za frajda, gdybym leżał tutaj sam?

-Myślę, że gdyby nie ja to byś w ogóle tutaj nie leżał, tylko byś był w domu z rodzicami. - powiedziała cicho. Luke westchnął tylko i ledwo powstrzymał się przed ponownym powiedzeniem, że tam też by go nie było. Nie chciał sprawiać, że Layla będzie smutna.

-Jednak to mi bardziej odpowiada.

-Ciekawe jak to jest wrócić do domu po szkole, gdzie mama czeka na ciebie z obiadem. - zamyśliła się brunetka, mocniej przytulając się do blondyna.

-Myślę, że to jest dobre uczucie, jednak zazwyczaj go również nie doświadczałem.

-Ciekawa jestem jacy byli moi rodzice... zapewne nigdy się tego nie dowiem.

-Może kiedyś dowiesz się prawdy słońce...

-Ale teraz nie chce o tym myśleć. Możemy się po prostu poprzytulać i posłuchać bicia swoich serc? Kocham słuchać jak twoje bije i być przy tobie i czuć twoje ciepło i czuć twój zapach-

-Layla, czy nie za dużo słodkiego zjadłaś? Dostałaś słowotoku. - zaśmiał się zabierając jej słoik z czekoladą.

-Może troszkę, ale po prostu jesteś taki perfekcyjny i tak bardzo cię kocham, że nie mogę przeżyć tego, że muszę wrócić do domu dziecka. Chce leżeć z tobą nawet całą wieczność, nawet jeżeli miałabym się już nie obudzić. Chce po prostu być z tobą. - powiedziała, a po chwili Luke zobaczył łzy na jej policzkach. Westchnął cicho i przyciągnął ją mocno do siebie.

-Masz może okres? Bo strasznie szybko zmienia ci się nastrój. - powiedział po cichu wciąż trzymając ją w żelaznym uścisku.

-Musisz zepsuć każdą chwilę, prawda?

-Nie, po prostu nie chce żebyś płakała i sam nie chce się rozpłakać. - oznajmił ledwo blondyn, kiedy gula stanęła mu w gardle.

-Nie płaczmy, po prostu się przytulajmy. I nie, nie mam okresu. - odpowiedziała na co obydwoje się zaśmiali.

-Kocham cię najmocniej na świecie.

-A ja cię kocham najmocniej we wszechświecie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Został jeszcze jeden rozdział i epilog i jest mi smutno, ale wszytsko się kiedyś kończy. Bardzo gorąco proszę Was o opinie. 

Do zobaczenia w środę :)