Rozdział 14

Od kiedy rozmawiał ze swoimi rodzicami przez telefon, cały czas chodzi rozzłoszczony po domu. Layla w tym czasie jeszcze spała, zważając na to, że jest dosyć wczesna pora. Chłopak zajął miejsce w salonie i przeczesał dłonią swoje włosy. Jednak za chwilę ponownie wstał i rozpoczął wędrówkę po parterze. W końcu wziął swój odtwarzacz i zarzucając na siebie bluzę, wyszedł z domu. Chciał znaleźć miejsce, gdzie mógłby w spokoju zastanowić się nad wszystkim. Szedł po piaszczystej plaży z zarzuconym kapturem na głowę i słuchawkami w uszach. Na dworze było zdecydowanie zbyt chłodno, jak na porę roku która teraz występowała. Po dłuższej chwili doszedł na pomost, który znajdował się dalej od miejsc zamieszkalnych. Stwierdził, że będzie to najlepsze miejsce, żeby nikt mu nie przeszkadzał, bo mało kto tutaj przychodzi.

Przez długie godziny zastanawiał się nad propozycją jego rodziców. Na początku nie mógł uwierzyć, że wyskoczyli z takim pomysłem. Mianowicie on jutro, albo pojutrze wróci do domu, a Layla do domu  dziecka. W każdym bądź razie obiecali mu, że znowu będą wspaniałą kochającą się rodziną. Można by pomyśleć, że Luke odmówi bo nie chciał zostawiać Layli. Z drugiej strony wiedział, że po wakacjach ich drogi znowu się rozstąpią. Jednak nie chciał zawieść dziewczyny, która nawet nie miała nigdy prawdziwej rodziny i przyjaciół. Stwierdził, że rodzice mogliby zabrać ich oboje do Sydney, jednak oni wyraźnie zaprzeczyli co go tylko zdenerwowało i został postawiony pod murem. Po dłuższym namyśle Luke odmówił, a wtedy oni powiedzieli, że jako że ma osiemnaście lat to może sobie znaleźć mieszkanie i nie musi z nimi mieszkać. I w tym momencie nie miał pojęcia, co powinien zrobić. Jego rodzice wyraźnie powiedzieli, że albo wraca teraz albo ma sobie szukać mieszkania, bo z nimi mieszkać nie będzie mógł. Praktycznie jedyną rzeczą, jaka uniemożliwiała podjąć decyzję była Layla. Chłopak nie wiedział, czy ma serce ją zostawić. Dużo dla niego znaczyła, ale nie wiedział tak naprawdę, kim dla niego była. Z drugiej strony nie wiedział kim on jest dla dziewczyny. Jednak miał do wyboru albo wrócić i mieć gdzie mieszkać, albo spędzić resztę wakacji z brunetką, gdzie i tak ich kontakt się urwie i nie mieć dokąd wrócić .W każdym bądź razie musiał podjąć tę decyzję bardzo szybko.

Siedziała w salonie na kanapie i w trzęsących się dłoniach trzymała szklankę z sokiem i chusteczkę, którą ocierała łzy. Dochodziła już wieczorna godzina, a Luke'a jak nie było tak nie ma. Nie miała pojęcia co było tego przyczyną, ale kiedy rano wstała już go nie było. Kolejny raz z jej oczu wypłynęły łzy, a ona zacisnęła tylko mocniej powieki. Zastanawiała się, co było powodem zniknięcia chłopaka. Najtrafniejszą opcją wydawało jej się, że zniknął przez nią. Że było mu głupio po tym wszystkim co się stało w nocy i nie wiedział jak jej to powiedzieć. Szczerze miała nadzieję, że nie o to chodzi ale jeżeli wydarzyło się coś gorszego to wolała tą opcje. Doskonale zdawała sobie sprawę, że i tak po wakacjach o sobie zapomną. Tak naprawdę sama nie wie na co liczyła, ale przywiązała się do blondyna i teraz nie wyobrażała sobie, co by zrobiła gdyby mu się coś stało. Na samą myśl o tym za trzęsło ją ze strachu. Wstała z miejsca i stwierdziła, że pójdzie poszukać może jakiś wskazówek w jego pokoju. Wiedziała, że nie powinna grzebać w jego rzeczach, ale nie miała zamiaru tego robić. Chyba, że będzie taka konieczność a zważając na powagę sytuację pewnie takowa będzie. Weszła do jego pokoju i zastała w nim względny porządek. Przez chwilę stała w progu i wpatrywała się w jego nie zaścielone łóżko. Po chwili weszła w głąb pokoju i zaczęła się po nim rozglądać. Najpierw obserwowała wszystko z wierzchu. Nie znalazła nic specjalnego. Meble nie były praktycznie niczym zastawione. Poza kilkoma koszulkami, to na krześle to na łóżku. Usiadła na jego łóżku i pogładziła dłonią pościel, a po jej policzku ponownie spłynęły łzy. Otworzyła pierwszą szufladę od szafki nocnej i ostrożnie zaczęła przeglądać jej zawartość. Nie było tam nic poza kartkami z tekstami piosenek i jakimiś nutami. Zamknęła szufladę i otworzyła kolejną, jednak jej zawartość wydawała się być taka sama. Layla zaczęła przewracać papierami, kiedy natrafiła na jakąś ramkę ze zdjęciem. Wzięła ją do rąk i zaczęła się jej przyglądać. Zdjęcie przedstawiało Luke'a i jak się domyśliła jego kuzyna. Westchnęła i odłożyła ramkę obok siebie. Ponownie zaglądnęła do wnętrza szuflady i zobaczyła kilkanaście żyletek, które spoczywały na jej dnie. Ten widok przyprawił ją o niesamowity ból serca i kolejną porcję łez. Wszystkie je wyzbierała i wyrzuciła do śmietnika w łazience. Nie przeżyłaby chyba, gdyby Luke ponownie ich użył. Wróciła z powrotem do sypialni chłopaka i schowała zawartość szuflady. Podniosła się do pozycji stojącej i otrzepała ręce z ewentualnego kurzu. Zobaczyła, że na komodzie leży jakaś gruba biała koperta. Bunetka nie pewnie podeszła do niej i wzięła ją do ręki. Wyciągnęła jej zawartość i zaczęła przeglądać papiery. Były to dokumenty związane z odszkodowaniem, jakie Luke dostał za wypadek. Jego uszczerbek na zdrowiu faktycznie był ogromny, więc dziewczyna nie dziwiła się sumie odszkodowania. Odłożyła wszystko na miejsce i ponownie usiadła na jego łóżku. Sięgnęła dłonią po jedną z jego koszulek i chwilę przewracała ją w ręku, po czym przyłożyła to twarzy i zaciągnęła się zapachem blondyna. Kolejny raz się rozpłakała myśląc, że coś mogło się Luke'owi stać. Nie chciała go stracić. Znaczył dla niej zbyt wiele i dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę.

Gdy na dworze zaczęło się ściemniać Luke stwierdził, że czas wrócić do domu. Wydawało się, że podjął już decyzję. I to niekoniecznie taką jaką by chciał, tylko jaką został zmuszony podjąć. Wolnym krokiem zbliżał się do domu, kiedy zobaczył okrytą kocem dziewczynę siedzącą na werandzie. Zbliżył się do niej i wyciągnął słuchawki z uszu. Layla widząc chłopaka podbiegła do niego i rozpłakała się z ulgi, przy okazji bijąc go swoimi piąstkami po torsie. Chłopak złapał ją za ręce, a ona się do niego przytuliła. Na początku również ją objął, jednak po chwili nie używając siły odepchnął ją od siebie i wymijając ją wszedł do domu. Brunetka tylko podążyła za nim wzrokiem i po chwili również weszła do domu. Luke oparł się o blat w kuchni i wziął łyka wody z butelki, po czym spuścił wzrok przeczesując swoje włosy.

-Co się stało? - zapytała dziewczyna opuszczając bezradnie ręce.

-To chyba nie jest twoja sprawa. - powiedział z przekąsem.

-Jak nie moja? - zapytała niedowierzając. Od razu przypomniała sobie ich wspólną rozmowę, kiedy obiecali sobie że jako przyjaciele będą ze sobą szczerzy.

-Normalnie. Każdy ma swoje sprawy. Nie jesteśmy dla siebie nikim ważnym. - odpowiedział jakby to było najbardziej oczywistą rzeczą na świecie. Layla słysząc to otworzyła szeroko usta i starała się tylko nie rozpłakać.

-O czym ty teraz mówisz? - zapytała podchodząc do niego i kładąc dłoń na jego policzku. Chłopak czując jej dotyk wstrzymał na chwilę oddech i o mały włos zapomniałby, co musi teraz zrobić.

-Boże, Layla! - uniósł się gwałtownie spychając jej rękę. - Nie możesz zrozumieć, że między nami nic nie było, nie ma i nie będzie?! - krzyknął i odepchnął się od blatu. Robił wszystko, żeby dziewczyna nie mogła spojrzeć w jego oczy z których na pewno mogłaby odczytać kłamstwo.

-Tak myślałam, że dla ciebie to nic nie znaczyło. - powiedziała z pogardą patrząc na niego. - Myślałam, że się zmieniłeś ale ludzie się nie zmieniają...

-Masz rację! Już na zawsze będę takim dupkiem bez uczuć, więc możesz sobie odpuścić!

-A co jak nie potrafię?! - krzyknęła również dziewczyna. Chłopak przez ułamek sekundy na nią spojrzał i zobaczył ból wymalowany na jej twarzy. - Nie potrafię sobie odpuścić!

-Dlaczego? Powinnaś to zrobić, bo nasze drogi i tak nie długo się rozejdą!

-Dlatego, że się w tobie zakochałam! - krzyknęła a z jej oczu wypłynęły łzy. Luke słysząc jej słowa zastygł w bezruchu z szokiem i bólem wymalowanym na twarzy. To nie tak miało się wszystko potoczyć. Wszystko, co planował cały dzień legło w gruzach przez słowa dziewczyny. Jednak on już się nie mógł wycofać.

-Layla. Ja do ciebie nic nie czuję. - oznajmił z zaciętą miną, żeby dziewczyna uwierzyła w jego słowa. - Jutro wracam do domu, a ty do domu dziecka. Możesz zacząć się pakować. - powiedział i zaczął udawać że robi coś w telefonie, żeby brunetka myślała że ją kompletnie olewa.

-Przyjazd tutaj był najlepszą i zarazem najgorszą decyzją w moim życiu. - powiedziała ostatni raz obdarzając go spojrzeniem i skierowała się na górę. Chłopak tylko usłyszał trzaśnięcie drzwiami od jej pokoju i zacisnął mocniej oczy. Zachował się jak kompletny dupek i idiota, jednak musiał coś zrobić, żeby zniechęcić do siebie dziewczynę. Po tym co od niej usłyszał miał nadzieję, że go znienawidzi jeszcze bardziej niż chciał. Nie chciał, żeby Layla o nim w ogóle myślała, kiedy wróci do domu dziecka. Chciał, żeby o nim zapomniała, a  przykładowe wyznanie jej miłości na pewno nie poprawiłoby sytuacji. Westchnął głęboko i poszedł do swojego pokoju również się spakować. Mijając pokój dziewczyny słyszał jej płacz, przez co poczuł niesamowity ból serca. Zacisnął tylko mocniej zęby, żeby nie zrobić sobie krzywdy przez swoja głupotę i wszedł do swojego pokoju, jednak zmienił swoje plany i nie pakował się. Rzucił się na łóżko, a po jego policzku spłynęła jedna samotna łza. Nie wiedział, czemu rodzice utrudniają mu życie i każą podejmować tak trudne decyzję. Wiedział na pewno, że będzie jej potem żałował.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bardzo przepraszam za tak duże opóźnienie, ale teraz rozdziały powinny pojawiać się regularnie. Raczej na pewno : )

Bardzo proszę każdego kto przeczyta o skomentowanie, bo jestem ciekawa czy ktoś w ogóle chce to jeszcze czytać po tak długim czasie nieobecności hah :D 

Kolejny rozdział w niedzielę : ) 

Następny rozdział będzie chyba dłuższy z tego, co mi się wydaję.

Miłego dnia!